Spódnica z pianki

"Gdy przychodzę patrzysz na mnie i uśmiechasz się

Nic nie mówisz ja już wiem.." 

Gdy inni, moi mniej lub bardziej rozgarnięci znajomi codziennie podejmują wyzwanie godne Ewy Chodakowskiej w piciu piwnego napoju, bałaganiąc tym samym moją (i nie tylko moją) perfekcyjną, facebookową tablicę, ja, każdego bożego dnia, od jakiś dwóch tygodni obiecuję sobie, że położę się wcześniej spać. Codziennie rano ślubuję uroczyście, że moje prawie wyrzeźbione pośladki (pracuję nad tym, żeby to 'prawie' zniknęło!), zachęcone przyciąganiem ziemskim, działającym na ciało A zbliżą się w kierunku ciała B, czyli łóżka przed godziną dwudziestą trzecią trzydzieści. I co? I nic! Rankiem, realia mojej pobudki są nieugięte i codziennie moim oczom ukazuje się taka sytuacja. Gdy zegarek-telefon bezlitośnie, niezmiennie o 6:15 zaczyna ochoczo świergotać, wygrywając dziwne melodie, niczym nieprzypominające przepięknego śpiewu wiejskich ptaków, mam ochotę, w głębokim poszanowaniu dla jego funkcji wycelować nim w strefę podpoduszkową i dalej oddawać się chwili relaksu. Tak też czynię, w końcu obowiązkowa drzemka idealnie wpasowuje się do mojego porannego rytuału. Owa sytuacja zupełnie inaczej klaruje się w weekend. Zegarek nie dzwoni, bo wtedy panuje zasada "budzikom śmierć", a moje oczy, w pełnej krasie otwierają się często w okolicach godziny siódmej, czyli teoretycznie w środku nocy. Powiedzcie, jak to możliwe?

spódnica z pianki - Choies (tutaj), płaszcz - Cozbest, t-shirt - Choies (tutaj), torebka - nn