Ladybugs have dots..

"Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat,
 ja wysiadam 
Na pierwszej stacji, teraz, tu! 

Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat.."

Tym razem cytat na początku wpisu jest jak najbardziej na miejscu. Czasami po prostu mam ochotę opuścić pędzący zgodnie z kierunkiem wiatru pociąg, wysiąść na najbliższej stacji o nazwie "święty spokój" i sama iść pod wiatr (taaa.. ona znowu bredzi, bo odstawiła leki - tak pewnie pomyślicie). Nie uczestniczyć w ciągłej rywalizacji o to kto ma lepszą pracę lub w obecnej perspektywie kto w ogóle ma pracę, lepszy samochód, piękniejsze i mądrzejsze dzieci, młodszą i seksowniejszą żonę czy wyższe wykształcenie. Takich płaszczyzn, na których konkurujemy ze sobą bardziej lub mniej świadomie jest cała masa. Wygrana rywalizacja powoduje chwilowy przypływ szczęścia (o ile to uczucie w ogóle można nazwać szczęściem), dumy, satysfakcji? Ulotnej. Ulotnej, bo przecież zawsze znajdzie się ktoś, kto jest od Nas bogatszy, piękniejszy, mądrzejszy czy zabawniejszy.. Nieważne. Czasami po prostu nie ogarniam tego pędu za pieniędzmi, których przecież zawsze jest za mało czy szału na nowe ubrania, które i tak dają Nam tylko pozorną radość, aż do momentu, gdy nie trafią na dno Naszej, jakże wypchanej szafy. Do końca nie rozumiem, a może nawet od początku do końca nie ogarniam blogowego i facebook'owego ekshibicjonizmu, w którym im więcej opowiadamy o sobie, im więcej zdradzamy sekretów z Naszego jakże szalonego życia, tym jesteśmy lepsi, popularniejsi, ciekawsi. Facebook, którego akcje podobno tracą na wartości i Mark Zuckerberg ma spory problem, tak jak i inne portale społecznościowe rośnie w siłę, bo jest świetnym narzędziem do tego, aby pokazać większy lub mniejszy fragment Naszego życia szerszej publiczności. Do tego służą Nam przede wszystkim stwory, które powszechnie zwane są "fan pejdżami". Do pokazywania co i o której jemy, gdzie chodzimy na zakupy, z kim imprezujemy, co mamy w torebce i pewnie do miliona innych rzeczy. I o ile mój żywot nie jest nad wyraz ciekawy to są osoby takie jak Maffashion czy JeMerced, które regularnie pokazują Nam urywki ze swojego życia, a my oglądając je klatka po klatce czujemy się, jak podczas sensu ulubionego serialu, którego One są bohaterkami. Mam wrażenie, że granica między otwartością, a publicznym obnażaniem się (oczywiście niedosłownym!) zdecydowanie się zatarła. To już jest chyba ten moment, kiedy zadając pytanie dawno niewidzianej przez Nas przyjaciółce "co u Ciebie nowego?", nawet nie musimy czekać na Jej odpowiedź. I tak wszystko dobrze wiemy - przeczytałyśmy przecież na fejsie. Wyprzedzając Wasze pytania - tak mam konto na facebooku. I tak, uogólniam - wiem. Co nie zmienia faktu, że ja wysiadam na najbliższej stacji. A Wy? Zostajecie w tym pędzącym pociągu? 

Z racji tego, że ostatnio uświadomiłam sobie, że jednak mało piszę o rzeczach, które mam na sobie, dziś zrobię wyjątek i na koniec nabazgram coś dla tych, którzy jeszcze zostali ze mną przy radioodbiornikach. Może nie będzie to tak ciekawa historia jak rodem z Hollywood lub długa jak z bollywoodzkich filmów, ale jakaś będzie. Torebka i spódnica pochodzą z czasów młodości mojej mamy. Obie te rzeczy znalazłam nie gdzie indziej, jak na strychu. Bluzka natomiast pochodzi z trochę mniej odległych historycznie czasów, z czasów młodości.. mojej przyjaciółki. Dostałam ją w spadku, kiedy opróżniała szafę. Bluzka znalazła nowego właściciela i dobrze dogaduje się z trochę starszymi koleżankami - spódnicą w grochy i czarną torebką. Na koniec końców (tak, to teraz! w końcu! można bić brawo!) powiem, że w roli fotografa debiutuje moja mama. 

Spódnica - vintage, bluzka - "no name", torebka - vintage,  buty - McArthur, kapelusz - Oasap