Plum and raspberry in winter

"Na śnieżnych wieżach kołyszą się dzwony

I stoją w oknach szronu białe palmy,
I puch opada pazurkiem strącony."

Jeżeli miałabym sporządzić ranking najbardziej dołujących miesięcy w roku to na czele tego zestawienia zapewne znalazłby się styczeń. Prawdopodobnie zgodziłby się ze mną i sam Cliff Arnall - pewien niezbyt sławny pan, który wprowadzając niezwykle dziwny wzór matematyczny wyznaczył najbardziej depresyjny dzień w roku, czyli Blue Monday. Nowy rok kalendarzowy, konieczność wypełnienia postanowień, które sobie wyznaczyliśmy, świnka z oszczędnościami rozbita, dodatkowe kilogramy po świętach przybrane. Tak, więc Moi Mili nie oszukujmy się, styczeń jest dziki, styczeń jest zły, styczeń ma bardzo ostre (zimne i białe) kły. I chyba nie ma nic na swoją obronę. Za to ja posiadam szereg argumentów, które mogłyby go skazać na ostateczne wykluczenie ze społeczeństwa i wydelegowanie w okolice koła podbiegunowego, czyli miejsca, z którego ten zimny pan pochodzi. Jednym z nich jest sesja - czynnik, o którym zupełnie zapomniał pan Cliff Arnall, wyznaczając swój niezwykle odkrywczy wzór. System eliminacji studentów, który co roku Nas zaskakuje, prawie tak samo jak pierwszy śnieg powoduje niemałe zdziwienie w oczach drogowców jest okresem, w którym dzieją się cuda. Sesja sprawia, że tracimy zmysły, oglądamy żubry, sprzątamy łazienkę, zgodnie z życzeniami Perfekcyjnej Pani Domu myjemy naczynia, które od miesięcy znajdowały się w kuchni, czyli robimy szereg czynności, które w czasie bez sesji w ogóle nie byłyby w Naszym zasięgu. Sesja zmienia człowieka i jego podejście do świata, jednocześnie powodując, że styczeń nie jest jednym z najbardziej wyczekiwanych miesięcy w roku. Poza tym, w moim przypadku ujemne temperatury nie wpływają pozytywnie na pracę umysłu, a wyciskana do granic możliwości kreatywność dalej jest na poziomie poniżej przeciętnej. Spada też stężenie endorfin, a wzrasta ilość hormonów odpowiedzialnych za nic-nie-robienie, zgodnie z hasłem - Boże spraw, żeby mi się chciało, tak jak mi się nie chce. Czy tylko mój organizm tak reaguje na zimę w styczniu, bo przecież w grudniu (czyt. święta) jest mile widziana, a nawet konieczna? Pocieszającym faktem jest to, że styczeń dobiega końca, później już tylko luty, marzec i.. wiosna. A może kolejna - tym razem cieplejsza pora roku zaskoczy Nas podobnie, tak jak śnieg drogowców i przywędruje do Naszego kraju przed czasem, przywita ciepłym wiatrem i pięknymi barwami. Znów będzie pięknie i kolorowo! Trzymam, więc kciuki za wiosnę, mam nadzieję, że i Wy się do mnie dołączycie, a ona weźmie się w garść i dokona iście terrorystycznego ataku na zalegający dookoła śnieg, a temperatura sprawi, że życie będzie bardziej do życia, jakkolwiek to brzmi. 

sweter z warkoczem - H&M, rozkloszowana spódnica - Novamoda,  koturny - CCC, zakolanówki - no name (Lidl), 

płaszcz - no name, rajstopy w kropki - Novamoda

zdjęcia: Adi 

Dziękuję bardzo za Wasze głosy w konkursie na Bloga Roku! :*