Winter with parka and norwegian patterns

"Dajesz mi niepokorne myśli i niepokoje.
Tyle ich wciąż masz 
Kochana."

Mówi się, że rutyna niszczy związki. Systematycznie powtarzane czynności sprawiają, że gromadząca się wewnątrz Nas magia podczas ich wykonywania pozostaje jedynie w Zasiedmiogórogrodzie naszej głowy, a chwile, które powodowały, że nasze serca zaczynały mocniej bić, a w brzuchu pojawiały się motylki, odlatują razem z bocianami do ciepłych krajów. Działanie ponawiane pierwszy czy drugi raz wywołuje ogólne poruszenie i pewnego rodzaju ekscytację. Ta sama czynność powtarzana piąty, dziesiąty, a nawet i trzydziesty raz już nie jest tak samo czarodziejska, ulatuje z niej cała magia tajemniczości i zaciekawienia. Tak samo sprawa wyglądać by mogła z blogowaniem, opierającym się na silnym związku między blogiem, a blogerką, który celebrować można byłoby również w Walentynki, wysyłając sobie iście miłosne i czerwone karteczki. Blogowy schemat, według którego działam i ja, a w wyniku którego dochodzi do tego, że nagle ni stąd, ni zowąd widzicie twór, który zowie się nowym postem dzieje się według stałego algorytmu pomysł -> zdjęcia -> tekst (lub wymiennie tekst -> zdjęcia) i tak w kółko. Można nazwać to rutyną, działaniem według jednego, utartego od dawien dawna schematu. Tworząc jeden wpis, myślę o kolejnym, a gdy go już prawie w pocie czoła stworzę mam koncepcję na następny. Ale czy ta rutyna potrafi odebrać trochę radości z blogowania? W tym przypadku ciągłe powtarzanie tych samych, choć jednak trochę różniących się czynności (kobiety nie zrozumiesz) nie jest czymś złym i na pewno nie takim, który powoduje brak motywacji, chęci i polotu do tworzenia czegoś nowego. Najgorszy jest przymus. Ograniczające założenie, okraszone obietnicą, że będę dodawać posty codziennie, co dwa dni czy co tydzień o tej samej porze. Założenie, które samo w sobie nie jest złem wcielonym, ale w pewnym sensie ogranicza i narzuca swego rodzaju konieczność - muszę coś napisać, muszę zaprezentować coś ciekawego, muszę... Wiem o czym mówię, bo kiedyś, dosłownie na moment sama wpadłam w poniedziałkowo-środowo-piątkowy schemat dodawania wpisów. Ten mus, który sobie sama notabene podyktowałam wyssał ze mnie odrobinę kreatywności, sprawiając, że mój mały móżdżek nie pracował poprawnie. Dlatego nauczona doświadczeniem (stara wyga!) wolę sobie niczego nie narzucać i żyć w blogowym przekonaniu, że nic nie muszę. Przecież nie stoi nade mną blogowy Bóg, który nie każe mi dodawać wpisów co dwa dni, a gdy tego nie zrobię światem zawładnie Apokalipsa. Co najwyżej szanowny Pan Blogger pogrozi mi paluszkiem i wstawi uwagę do blogowego dzienniczka. I tego się będę trzymać. Z rutyną czy bez, z postami co tydzień czy codziennie - nieważne, ważne, aby przyjemność z blogowania była jak największa. Zwyczajem, który już powoli zakrawa o blogową tradycję jest męczenie Was, a tym samym i mnie samej zdjęciami z wakacji w porze, która na pewno iście urlopowa nie jest. 

sweter oversize - no name, parka z futerkiem - Sheinside, legginsy w norweskie wzory, torebka - Novamoda, koturny - CCC