Pastel outfit for spring

"Nie wolno Ci się bać, 

wszystko ma swój czas,

Ty jesteś początkiem do każdego celu."

Dziś jak prawdziwa, z krwi i kości blogerka modowa (serio modowa?), niemalże wracając do korzeni swojej in blue jeansowej historii zacznę rozprawę o ciuszkach. A co, kto bogatemu zabroni?! Phi, kto blogerce zabroni?! Pogawędzę sobie co nieco o tym co mam na sobie, bo nie da się ukryć, że coś jednak mam, a tak się właściwie składa, że dawno takich medytacji nie robiłam. I próżno szukać tutaj będzie głębokich jak Rów Mariański przemyśleń, tudzież troszkę płytszych rozważań natury egzystencjalnej. Toż to najbanalniejszy z turbo-błahych tematów, czyli kobieta i jej ciuszki. Zacznę od tego, że wiecznie mam za mało butów, dzięki czemu mogę śmiało podpisać się dwiema rękami pod frazą znalezioną w internecie: "kobieta to nie Kopciuszek, nie potrafi cieszyć się z jednej pary butów". Monopol na tego typu części garderoby nie należy niestety do mnie, a idealne trafienie z numerem obuwia graniczy z najprawdziwszym cudem - szpilki albo spadają z moich małych, koślawych stóp albo są zbyt ciasne, a szalę goryczy w tej kwestii często przepełnić potrafi zbyt wysoka temperatura otoczenia. Jest to też niewielki pstryczek w nos i moje małe wyznanie grzechów dla tych, którzy zapewne stwierdzą, że te średnio-ładne buty nieeee-paaa-suuu-ją do całości. Piętnastocentymetrowe, wypasione szpile prosto wyciągnięte z kolekcji Louboutin nie wchodziły w grę. Taki oto smuteczek! I ku pokrzepieniu serc, gdy już zaczęłam ową rozprawę o kobiecych, wielkich problemach pierwszego świata to muszę również nadmienić, że w tym pastelowym zestawie czuję się jak ryba w wodzie!

bluzka w kwiaty - Oasap (tutaj), spódnica - Front Row Shop, workery - Allegro