Mietowe szpilki, koralowa ramoneska

"I będę się tłuc od światła do światła

Pokolorowana neonami miasta.."

Mam wrażenie, że wraz z zwiększającą się liczbą wiosen przeżytych przez moją skromną osobę na ziemskim padole proporcjonalnie wzrasta szybkość przemykających w kalendarzu dni. Czas galopuje, permanentnie gna do przodu, z godziny na godzinę, z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc. Nie wiem czy owe odczucie dotyczy wszystkich Homo sapiens wieku 20+, a w moim przypadku - już niedługo 25+, czy jest to po prostu znak naszych wiecznie czynnych i zapracowanych czasów. Choć jak sięgam pamięcią hen, hen, daaaaleko wstecz, do epoki upragnionej i długo oczekiwanej osiemnastki to mam wrażenie, że upływający czas pełzał z prędkością wolno pomykającego po łące ślimaka. Nie było mu spieszno do tego, aby nadać mi tytuł osoby pełnoletniej i teoretycznie dorosłej. Nie mam też pojęcia, czy odczuwalna percepcja czasu zmienia swoją intensywność na pewnym etapie życia, kiedy często-gęsto beztroskie studenckie życie trzeba przekształcić na poważniejsze obowiązki, za sprawą czego każdy tydzień toczy się w rytmie pracy, zaczynając od znienawidzonego chyba przez wszystkich poniedziałku, a kończąc na perfekcyjnym i nienagannym piątku, piąteczku, piątuniu. Też macie podobne odczucia?

miętowe szpilki - Renee, ramoneska, koszula, spodnie - no name

zdjęcia: Adi