Urodzinowa niespodzianka - piknik w ogrodzie.

Mój cudowny i niepowtarzalny Mąż w tym roku zaplanował urodziny trwające od środy do niedzieli. Jeżeli myślicie, że w naszym przypadku to coś niesztampowego i totalnie wyjątkowego to muszę Was sprowadzić na ziemię, niestety jesteście w błędzie. Każdą kolejną rocznicę upamiętniającą cud narodzin osobnika, który obecnie zwie się małżonkiem mym traktujemy z należytym i bezwzględnym szacunkiem. Tak, jak w przypadku tradycyjnej imprezy rodem z "Warsaw shore" w słowniku mojej drugiej połówki, określenie biesiady urodzinowej również istnieje w wersji before party, party i kilka gatunków porywających after party. Z racji tego, że na wynajęcie wiejskiej remizy było już za późno, postanowiłam, że wezmę sprawy w swoje sprawne rączki, zbiorę w sobie wszystkie pokłady kreatywnej energii i na bankiet otwierający niekończącą się historię pod tytułem "urodziny", jak na idealną żonę przystało wymyślę coś fajowego, powołując się na młodzieżowy slang po prostu w dechę! 

Z samego rana sprawnie i szybko przeobraziłam się w czarodziejkę z Księżyca, zamówiłam rozganiacze chmur od pana Putina i zaczęłam sekretną misję. W ruch poszła:

- girlanda urodzinowa 

W tym punkcie przemówiła do mnie wyżej wymieniona odkrywcza i kreatywna dusza. Przygotowałam projekt do druku z napisem "Wszystkiego najlepszego", moje małe rączki skrupulatnie, kreska po kresce wycięły szablon, skleiły, a nawet i powiesiły w ogrodzie!

- balony

(toż to urodziny!)

- kosz piknikowy

- skrzynka drewniana na owoce 

występująca w tym urodzinowym raucie w roli stolika

- kilka innych gadżetów, które mój Mąż określiłby mianem "pierdółek"

Po odhaczeniu części estetycznej, zakasałam rękawy i przygotowałam piknikowe menu:

- muffinki cytrynowe z malinami ozdobione własnej roboty chorągiewkami 

(z przepisu jedynej i niezastąpionej Kwestii Smaku)

Recepturę na owe cudo znam prawie na pamięć. Prawie, w tym przypadku jest słowem odpowiednio i jak najbardziej świadomie dobranym. W ferworze walki, pomiędzy żwawo wyskakującym z garnka makaronem, a zewsząd rozsypującą się mąką zapomniałam dodać (bagatela!) 150 g cukru.  Na szczęście w porę naprawiłam swój błąd. Instynkt żony wziął górę, choć wizja Męża jedzącego okrutnie niesłodkie babeczki była równie kusząca.

- spaghetti 

w wersji light zielonej - z okropnym, gryzącym, wręcz połykającym swe ofiary w całości

i niejadalnym szpinakiem z serkiem feta i pestkami dyni + wariant dla Męża, czyli zdecydowanego mięsożercy

- kompot z owoców

Jednogłośnie uznaję, że próba wejścia w świat organizatorów imprez plenerowych zakończyła się zwycięstwem. Mąż się nie otruł. Nie umarł też na zawał serca z zaskoczenia, co mogłoby być równie spektakularne jak impreza urodzinowa w ogrodzie.