Uwielbiam TEN czas!

Schyłek lata. Pani Jesień tuż za rogiem. Nieśmiało zagląda w zakurzone letnim pyłem okiennice. Spokojnie, bez pośpiechu puka do drzwi, leniwie rozdając ostatnie, słoneczne pakiety z witaminą D3. Ukradkiem macha do krnąbrnego i nieprzewidywalnego lata, nieśpiesznie żegna się z nim, wysyłając subtelne pocałunki na pożegnanie. Półszeptem nucąc mu do ucha "Arrivederci", zaczyna kolorową metamorfozę drzew, jak wyrafinowana stylistka zmieniając wyraziste, zielone bluzeczki, na pomarańczowo-czerwone, liściaste swetry. 

Uwielbiam ten czas. 

Ten, którego niezwykła, momentami chłodna woń unosi się w powietrzu.  

Ten, którego magia otwiera czarodziejskie wrota do harmonijnej, złotej jesieni.   

Ten, który pozwala wierzyć, że beztroskie, pełne słońca chwile nie zacumowały na dobre w porcie, czekając na kolejny, kalendarzowy rok.  

Zapach świeżo skoszonej trawy, miesza się z wonią grzybów unoszącą się z kuchni. Wraz z delikatnym wiatrem, do nozdrzy dociera właśnie ten, jesienny powiew rześkiego powietrza, najintensywniej odczuwalny o poranku. Uszy koi dźwięk szeleszczących, krążących wokół liści, z godziny na godzinę, coraz sprawniej opuszczających drzewne konary. W sadzie migoczą jabłka, a kilka metrów dalej w lekko przygaszonych, słonecznych promieniach wygrzewa się dynia. Jest błogo. Beztrosko. Rozkosznie. Tak bardzo, że chciałoby się na cały głos wykrzyczeć: chwilo trwaj! Nie wpuszczaj do tego sielankowego, wiejskiego obrazka ani deszczu, ani śniegu, ani chłodu. Po prostu trwaj.   

zdjęcia: niezastąpiony Mąż